VE
Yakub yoluna gitti, ve Allahın melekleri ona rast geldiler.
2.
Ve Yakub onları görünce, dedi: Bu Allahın ordusudur; ve o yerin adını Mahanaim*
koydu.
*İki ordu, yahut, Bölükler.
3.
Ve Yakub kendi önünce Edom kırına, Seir diyarına, kardeşi Esava haberciler
gönderdi.
4.
Ve onlara emredip dedi: Efendim Esava diyeceksiniz: Kulun Yakub böyle diyor:
Labanın yanında misafir oldum, ve şimdiye kadar kaldım;
5.
öküzlerim, ve eşeklerim, ve sürülerim, ve kölelerim, ve cariyelerim oldu; ve
gözünde lûtuf bulayım diye efendime haber vermek için gönderdim.
6.
Ve haberciler Yakuba dönüp dediler: Kardeşinin, Esavın yanına vardık, ve seni
karşılamak için de geliyor, ve kendisinin yanında dört yüz kişi var.
7.
Ve Yakub çok korktu ve sıkıldı; ve kendi yanında olan halkı, ve sürüleri, ve
sığırları, ve develeri iki bölüğe ayırdı,
8.
ve dedi: Eğer Esav bir bölüğe gelir ve onu vurursa, geri kalan bölük kurtulur.
9.
Ve Yakub dedi: Ey babam İbrahimin Allahı, ve babam İshakın Allahı RAB, sen ki,
bana: Memleketine ve akrabanın yanına dön, ve sana iyilik edeceğim, dedin,
10.
kuluna yaptığın bütün inayetlere ve bütün hakikate lâyık değilim; çünkü bu
Erdeni değneğimle geçtim, ve şimdi iki ordu oldum.
11.
Niyaz ederim, beni kardeşimin elinden, Esavın elinden kurtar, çünkü gelip beni,
çocuklarla anayı vurmasın diye ondan korkuyorum.
12.
Ve sen dedin: Mutlaka sana iyilik edeceğim; ve senin zürriyetini çokluğundan
sayılmıyan deniz kumu gibi yapacağım.
13.
Ve o geceyi orada geçirdi, ve kendisile gelmiş olandan, kardeşi Esava hediye
olarak
14.
iki yüz keçi ve yirmi ergeç, iki yüz koyun ve yirmi koç,
15.
yavruları ile otuz emzikli deve, kırk inek ve on boğa, yirmi dişi eşek ve on
sıpa aldı.
16.
Ve sürüleri ayrı ayrı kölelerinin eline verdi, ve kölelerine dedi: Önüme geçin,
ve sürü ile sürü arasında yer bırakın.
17.
Ve birincisine emredip dedi: Kardeşim Esav sana rast geldiği zaman, sana:
Kiminsin? ve nereye gidiyorsun? ve bu önünde olanlar kimindir? diye sorunca,
18.
o zaman diyeceksin: Kulun Yakubundur; bu efendim Esava gönderilmiş hediyedir;
işte, kendisi de bizim arkamızdadır.
19.
Ve ikincisine de, üçüncüsüne de, ve sürülerin arkasından gidenlerin hepsine de
emredip dedi: Esavı bulduğunuz zaman, bu söze göre söyliyeceksiniz;
20.
ve diyeceksiniz: İşte, kulun Yakub da arkamızdadır. Çünkü dedi: Onu önümden
giden hediye ile yatıştırırım, ve ondan sonra onun yüzünü görürüm, belki beni
kabul eder.
21.
Ve hediye kendisinden ileri geçti; ve kendisi o geceyi bölükte geçirdi.
22.
Ve o gece kalkıp iki karısını, ve iki cariyesini, ve on bir çocuğunu aldı, ve
Yabbok geçidini geçti.
23.
Ve onları alıp çayı geçirdi, kendisine ait olan şeyleri de geçirdi.
24.
Ve Yakub yalnız başına kaldı; ve seher sökünciye kadar, bir adam onunla
güreşti.
25.
Ve onu yenmediğini görünce, uyluğunun başına dokundu, ve onunla güreşirken
Yakubun uyluk başı incidi.
26.
Ve dedi: Bırak gideyim, çünkü seher vakti oluyor. Ve dedi: Beni mubarek
kılmadıkça seni bırakmam.
27.
Ve ona dedi: Adın nedir? Ve o dedi: Yakub.
28.
Ve dedi: Artık sana Yakub değil, ancak İsrail* denilecek; çünkü Allah ile ve
insanlarla uğraşıp yendin.
29.
Ve Yakub sorup dedi: Rica ederim, adını bildir. Ve dedi: Adımı niçin
soruyorsun? Ve orada onu mubarek kıldı.
30.
Ve Yakub o yerin adını Peniel* koydu; çünkü: Allahı yüz yüze gördüm, ve canım
sağ kaldı, dedi.
31.
Ve Penueli geçtiği zaman, güneş üzerine doğdu, ve uyluğu üzerinde aksıyordu.
32.
Bunun için bugüne kadar İsrail oğulları uyluk başı üzerindeki kalça adalesini
yemezler; çünkü Yakubun uyluk başına kalça adalesine dokundu.
*Allahla uğraşan, yahut, Allah uğraşır.
*Allahın yüzü